سه متغیر وجود داره که مشخص میکنه آیا به میزان کافی در معرض نور هستیم یا نه! با یه دوربین دستی، میتونیم هر کدوم از این متغیرها رو تغییر بدیم. تنظیماتِ متفاوت میتونن منجر به عکس­های واقعا متفاوتی بشن. بیاین با هم نگاهی به این پروسه داشته باشیم. این دیافراگم یا همون روزنه ­ایه که نور ازش عبور میکنه. درسته که اگه دیافراگم رو بزرگ کنیم، نور بیشتری داریم، اما وضوحِ عکس از نقاطِ کانونی­تون به سمت عقب یا جلو کم میشه. این چیزیه که بهش عمق میدانِ سطحی میگیم. اگه دیافراگمِ خیلی کوچیکی داشته باشیم، نورِ کمتر، و در عین حال عمقِ میدان بیشتری داریم. برای پرتره­ ها بهتره یه تصویر واضحی جدا شده از پس­ زمینه ­ی محو داشته باشیم. به همین خاطر همین دیافراگمِ بزرگ رو پیشنهاد میکنیم. دیافراگم با درجه­ی «اِف» اندازه ­گیری میشه. ممکنه یه خرده گیج بشین، چون اعدادِ کمتر، نشون­دهنده ­ی دیافراگمِ بزرگتر، و اعداد بالاتر نشون­دهنده ­ی دیافراگمِ کوچیک­ترن.

در مرحله­ ی بعد باید به سرعتِ شاتر فکر کنیم. شاتر مثل یه پرده عمل میکنه که سنسور رو میپوشونه و تنها زمانی باز میشه که دکمه­ ی شاتر رو رها کنیم. اگه نور کمتری بخوایم، شاتر رو برای مدت کوتاه­تری باز نگه میداریم و اگه نور بیشتری لازم داشته باشیم، اونو برای مدت طولانی­ تری باز نگه میداریم. اما ممکنه دچار پدیده­ای به نام موشِن بِلِر (motion blur) بشیم. سرعت در ثانیه و کسری از  ثانیه اندازه­ گیری میشه. برای عکس­برداری از رویدادهای ورزشی و هرچیزی که جنب و جوش زیادی  داره، به سرعت­های بالا نیاز داریم. برای داشتن عکس­هایی از منظره­ ی شب، بهتره که شاتر رو بیشتر در معرض نور قرار بدیم. اما برای اجتناب از حرکتِ مات، به یه سه ­پایه برای ثابت موندن نیاز داریم. در ادامه با یوکن همراه باشید.