مارگارت هیلدا رابرتز در 13 اکتبر 1925 در گرانتهام شهر کوچکی واقع در 150 کیلومتری شمال لندن دیده به جهان گشود. پدر و مادر مارگرت تاچر صاحب یک مغازه خواروبارفروشی بودند. ولی مارگرت تاچر ابتدا لیسانس هنر از دانشگاه آکسفورد دریافت کرد و سپس در دو رشته شیمی و حقوق تحصیلات عالیه را ادامه داد و از هر دو فارغ‌التحصیل شد. بعد از آن به ریاست گروه فارغ‌التحصیلان عضو حزب محافظه‌کار در دانشگاه آکسفورد انتخاب شد. در 1951 با دنیس تاچر از مدیران ثروتمند صنایع نفت انگلیس ازدواج کرد و ازآن‌پس به مارگارت تاچر مشهور شد. مارگرت تاچر در سال 1951 مدتی را به‌عنوان کارشناس دادگستری به فعالیت پرداخت.
او در این سال فعالیت‌های سیاسی خود را با حضور در انتخابات پارلمانی پیگیری کرد. در سال 1953 با موفقیت به درجه وکالت ارشد رسید و همزمان فرزندان دو قلوی وی به نام‌های مارک و کارول متولد شدند.
در 1959 به نمایندگی مجلس عوام انگلیس انتخاب شد و در دولت حزب محافظه‌کار در 1970 سمت وزارت آموزش‌وپرورش را بر عهده گرفت. مارگارت تاچر در 1975 به رهبری حزب محافظه‌کار انتخاب شد. این نخستین بار در تاریخ انگلستان بود که یک زن رهبر یک حزب سیاسی عمده این کشور می‌شد. در سوم مه 1979 با پیروزی محافظه‌کاران در انتخابات پارلمانی مارگارت تاچر به سمت نخست‌وزیری انگلستان انتخاب شد.
او در همین سال تقریباً یک سال پیش از نخست وزیری و به‌عنوان رئیس حزب محافظه‌کار بریتانیا به چند کشور آسیایی از جمله ایران سفر کرد و در کاخ نیاوران تهران مورد استقبال محمدرضا شاه پهلوی قرار گرفت. سفر تاچر به ایران و دیدارش با شاه یکی از نخستین نمادهای پراهمیت حضور او در صحنه سیاسی و دیپلماتیک به‌عنوان رهبر حزب محافظه‌کار بریتانیا بود. مارگرت تاچر در نهم ژوئن 1983 برای بار دوم و در 11 ژوئن 1987 برای بار سوم در این سمت ابقا شد.
مارگارت تاچر پس از به قدرت رسیدن به سیاست‌های تقویت بازار آزاد و همچنین مقابله با اتحادیه‌های کارگری پرداخت. حمله نظامیان بریتانیا به جزایر فالکلند اولین حضور جدی وی در عرصه بین‌الملل بود. پس‌ازاین نبرد موقعیت مارگارت تاچر بیش‌ازپیش به عنوان رهبری مصمم تثبیت شد. در سال 1984، انفجاری توسط ارتش جمهوری‌خواه ایرلند در هتل محل اقامت تاچر در شهر برایتون رخ داد و او برای حضور در همایش حزب محافظه‌کار به آن شهر رفته بود که 5 نفر در این انفجار کشته شدند.
مارگرت تاچر در سال‌های نخست‌وزیری خود تابع و هم‌پیمان سیاست‌های آمریکا در اروپا بود. از همین رو سیاست وحدت پولی اروپا و یا پیمان اتحادیه اروپای بدون مرز با مخالفت وی روبرو بود؛ آنچه در عرصه بین‌الملل به عنوان تاچریسم شناخته می‌شود. مارگارت تاچر نزدیک‌ترین متحد رونالد ریگان، رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده به شمار می‌آمد. بسیاری این دو را به چشم چهره‌های کلیدی که در افول کمونیسم نقش داشتند می‌شناسند.
مارگرت تاچر در سال 1984 و پیش از آنکه میخائیل گورباچف رهبری حزب کمونیست شوروی را به‌دست گیرد، در لندن با او ملاقات کرد و در کنار ریگان روند فروپاشی شوروی را تسریع بخشید. اما رویکرد سیاسی مارگرت تاچر در قبال تبعات فروپاشی کمونیسم و خاتمه جنگ سرد در اروپا حزب حاکم را در میان احزاب سیاسی به انفعال کشاند و پس از چندی باعث بن‌بست سیاسی و بروز اختلافات داخلی در حزب محافظه‌کار شد.
تاچر در سال‌های نخست‌وزیری خود تابع و هم‌پیمان سیاست‌های ایالات‌متحده آمریکا در اروپا بود. در چهارچوب همین نگرش، وحدت پولی اروپا یا پیمان اتحادیه اروپای بدون مرز، با سیاست‌های بازدارنده و کارشکنی دولت تاچر در انگلستان مواجه بود. آن هم‌پیمانی و این بازدارندگی، سیاست تاچر را در عرصه بین‌المللی به‌عنوان «تاچریسم» شاخص کرده بود. تبعات فروپاشی کمونیسم و خاتمه جنگ سرد در اروپا که با خوش‌بینی همه دولت‌های این قاره مواجه شد، در کابینه تاچر با نوعی تردید و نگرشی بدبینانه همراه بود.
به همین دلیل اتحاد دو آلمان، شکسته شدن دیوار بلند کمونیستی میان شرق و غرب اروپا و رخدادهای دیگر که محصول طبیعی خاتمه جنگ سرد بود، مورد استقبال تاچر قرار نگرفت و حزب تحت رهبری وی در میان سایر احزاب سیاسی اروپا به انفعال کشانده شد. این عوامل، باعث بن‌بست سیاسی تاچر شد و به اختلافات داخلی حزب محافظه‌کار دامن زد و سرانجام وی را وادار به استعفا و کناره‌گیری از قدرت کرد.
مارگارت تاچر سمت نخست‌وزیری را تا 22 نوامبر 1990 بر عهده داشت و سپس در پی 11 سال نخست‌وزیری و 15 سال رهبری حزب محافظه‌کار از مقام خود استعفا داد و با چشمان گریان از مقر نخست‌وزیری خارج شد.
گفتنی است تاچر قبل از استعفا، با وزیر خزانه‌داری خود، جان میجر، اختلاف‌نظرهایی داشت. از جمله می‌توان به اختلاف‌نظرهایی در مورد اعمال نرخ سود بانکی اتحادیه اروپا اشاره کرد. تاچر بعد از کناره‌گیری از نخست‌وزیری به عنوان نماینده حزب محافظه‌کار در پارلمان باقی‌ماند و به فعالیت‌های سیاسی خود ادامه داد. اما خط سیاسی تاچر در دوران پس از وی یعنی زمان نخست‌وزیری جان میجر نیز ادامه یافت.
در سال 2007 مارگارت تاچر اولین نخست‌وزیری شد که درحالی‌که در قید حیات بود مجسمه‌ای از او ساخته و در مجلس عوام بریتانیا نصب شد. تاچر در سال‌های پایانی عمرش از بیماری آلزایمر رنج می‌برد و به همین دلیل در مجامع عمومی کمتر ظاهر می‌شد. وی در سال 2012 تحت عمل جراحی قرار گرفت.
همسر تاچر در سال 2003 از دنیا رفت و وی از این تاریخ به همراه دخترش کارول زندگی می‌کرد. گرچه پس از برکناری مارگارت تاچر از قدرت جان می‌چر جانشین وی، خط سیاسی و اقتصادی وی را پی گرفت، اما در انتخابات 1997 نتوانست بر رقیب خود تونی بلر پیروز شود و پس از 18 سال حاکمیت محافظه‌کاران، قدرت را واگذار کرد. بسیاری این واقعه را پایان عصر «تاچریسم» می‌دانند. در ژانویه 2012 فیلم بانوی آهنین به کارگردانی فیلیدا لوید در لندن اکران شد. در این فیلم که به بخش پایانی عمر سیاسی مارگارت تاچر می‌پردازد نقش تاچر را مریل استریپ بازیگر سرشناس آمریکایی بر عهده دارد.
