اگر به لحاظ قانونی نگاه کنیم او مثل کودکی ست که انواع مختلف شیرینی و خوراکی های خوشمزه جلوی او گذاشته شده اما او اجازه دست زدن به هیچکدام را ندارد. اما اینکه این کودک در زمان تنهایی با شیرینی ها چه می کند برای افراد زیادی آشکار نیست. این کودک 93 ساله الیزابت الکساندرا مری یا همان الیزابت دوم نام دارد. در سال 1952 الیزابت در شکارگاه سلطنتی درکنیا بود که خبر مرگ پدرش را دریافت کرد. او که در آن زمان 26 سال داشت با این اتفاق به صورت قانونی ملکه سلطنتی هفت کشور مستقل مشترک‌المنافع از جمله بریتانیا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند، آفریقای جنوبی، پاکستان و سریلانکا. البته در سال های پس از آن آفریقای جنوبی، پاکستان و سریلانکا موفق شدند استقلال خود را از انگلستان بدست بیاورند اما «اتحادیه کشورهای مشترک المنافع» مجموعه‌ای از 53 کشور مستقل است که همه آن‌ها به جز موزامبیک و کامرون قبلاً مستعمره امپراتوری بریتانیا  بوده‌اند. این کشورها روی هم حدود 30٪ جمعیت کره زمین و 30٪ سطح خشکی‌های زمین را می‌پوشانند. هرچند بریتانیا همواره عنوان می کنند که این کشور ها ملزم به پیروی سیاسی از بریتانیا نیستند اما «فرماندار کل» که مقام ریاست این کشورها را بر عهده دارد با دخالت و نظارت ملکه انگلیس انتخاب می شود. در واقع امپراطوری انگلستان علاقه زیادی به وجود یک حاکم واحد ، چه در قلمرو خود و چه در سرزمین های دیگر دارد که ظاهرا هیچ قدرت و استقلالی از خود ندارد. با یوکن همراه باشید.
جالب اینکه در این اتحادیه هر چهار سال یک‌بار المپیک کشورهای مشترک‌المنافع  برگزار می‌شود. ایده برگزاری این بازی‌ها در سال 1891 میلادی مطرح شد، در سال 1911 میلادی به بهانه تاج‌گذاری «جُرج پنجم» پادشاه بریتانیا، بین تیم‌های استرالیا، آفریقای جنوبی، کانادا و بریتانیا انجام گرفت و از سال 1930 میلادی به همه اعضای کشورهای مشترک‌المنافع تعمیم یافت.

بنابر قوانین امپراتوری بریتانیا، قوانینی که توسط پارلمان تصویب می شوند، باید توسط ملکه یا پادشاه تنفیذ شوند تا وجهه رسمی به خود بگیرند، اما سالهای بسیاری ست که ملکه با هیچ قانون مصوبی مخالفت نکرده است. حتی وقتی مدتی پیش، نخست وزیر این کشور درخواست تعلیق پارلمان را به ملکه ارائه کرد، او باید موافقت می کرد. بنابراین اگر اعضای پارلمان انگلستان هم با «عدم اعتماد به دولت» موافقت کنند بازهم ملکه ناگزیر به موافقت خواهد بود. 
در واقع وظایف اصلی ملکه عبارتست از ارائه مشورت به نخست‌وزیر، توصیه سیاست‌ها به نخست‌وزیر بدون حق پافشاری بر اتخاذ آنها و هشدار در مورد اشتباهات احتمالی. نخست‌وزیر بریتانیا هفته‌ای یک بار با ملکه دیدار خصوصی دارد و اسناد و گزارش‌های دولتی هم به‌طور روزانه برای ملکه ارسال می‌شود هر چند او حق افشا، گفتگو یا اظهارنظر درباره محتوای آنها را ندارد.

ملکه انگلستان به جز قدرت محدود به ثروت محدودی هم دسترسی دارد. او به جز مالکیت قو ها و دلفین هایی که در آب های بریتانیا شنا می کنند، مالک تنها نزدیک به 500 میلیون پوند است. البته این بخشی از ثروت اوست که هر شهروند بریتانیایی می تواند با یک حساب سرانگشتی به دست بیاورد. 
اما گذشته از اینکه ملکه انگلیس در قوانین اساسی این کشور جایگاه و وظایف نامشخص و به تعبیری صوری دارد، در قوانین مدنی این کشور نیز موارد عجیبی از جایگاه قانونی او دیده می شود:
از آنجا که مراحل قانونی صدور گواهی نامه رانندگی و پاسپورت به شخص ملکه میرسد، خود او تنها کسی است که در بریتانیا می‌تواند بدون داشتن گواهی‌نامه رانندگی یا پلاک ثبت‌شده رانندگی کند، یا وقتی قصد سفر می کند، نیازی به داشتن پاسپورت ندارد.

اگرچه بخشی از مالیاتی که شهروندان بریتانیایی پرداخت می کنند صرف امور زندگی ملکه الیزابت می شود، اما او خود از نظر قانونی ملزم به پرداخت مالیات نیست. با این حال او این کار را انجام می دهد. از سال 1992، ملکه داوطلبانه مالیات درآمدها و سود سرمایه اش را پرداخت کرده است.
طبق قانون آزادی اطلاعات در بریتانیا، مطبوعات و عموم مردم اجازه دارند از چهره های عمومی سؤال کرده و درباره ی آن ها اطلاعات کسب کنند. با این حال، ملکه، همسر ملکه، فرزندان آن ها و نوه هایشان از این قانون مستثنی هستند، یعنی کسی هرگز نمی تواند از آن ها سؤالی بپرسد.
اگر ملکه الیزابت قانونی را زیر پا بگذارد، کسی نمی تواند او را تحت پیگرد قانونی قرار دهد. طبق قانون، شکایت از ملکه بریتانیا به دادگاه یا پیگرد قانونی او غیر ممکن است.
ملکه الیزابت مقاومت سرسختانه ای در مقابل استفاده از نام خانوادگی دارد. در واقع نام خانوادگی اعضای خانواده سلطنتی آنقدر به ندرت در عرصه عمومی استفاده می شود که بسیاری از انگلسیی ها نمدانند که نام خانوادگی ملکه شان «ماونتباتِن- ویندزور» است. البته این مساله ریشه تاریخی دارد. چرا که تا سال 1917 خانواده های سلطنتی نام خانوادگی نداشتند و با نام منطقه ای که بر آن حکومت می کردند شناخته می شدند. شاید هم الیزابت ترجیح می دهد که از لقب رسمی خود استفاده کند: «الیزابت دوم، به مرحمت خداوند، ملکه ی بریتانیا و ایرلند شمالی و دیگر سرزمین های خود، رهبر کشورهای مشترک المنافع و مدافع دین»