سهراب پورناظری؛ فقط شاهنامه نیست که اسم های اصیل ایرانی را زنده می کند، خانواده ی پورناظری یکی از مثال های بارز هنرمندی ایرانیان در این زمینه است! سهراب پورناظری پسر هنرمند کیخسرو پورناظری، در سال 62 به دنیا آمد تا دنیای موسیقی ایران را دستخوش تغییر کند. علاقه ی او به ساز تنبور موجب شد که در دوران کودکی موسیقی رسمی یا ردیف را با این ساز را فرا بگیرد، بعد از مدتی فعالیت توانست در نوجوانی به گروه شمس ملحق شود، و امروز یکی از اعضای اصلی این گروه به شمار می رود. کمانچه ساز دومی بود که سهراب پورناظری در کنار اردشیر کامکار شروع به آموختن کرد و توانست در گروه شمس تکنواز کمانچه لقب بگیرد. سهراب پورناظری در کنار آموختن موسیقی سنتی ایرانی، در زمینه ی موسیقی کلاسیک هم شروع به کندوکاو کرد و توانست به مدارج بالایی نیز برسد.
سهراب پورناظری خود را یکی از نوگرایان در زمینه ی موسیقی سنتی می داند و معتقد است باید جوانان را با شیوه های جدید به موسیقی اصیل ایرانی تشویق کرد، او برای ساخت کارهای خود نوگرایی را هدف نمی داند و با یک پیش زمینه ی ذهنی شروع به ساخت قطعه ای جدید می کند، اسلوب ذهنی او یک موسیقی سنتی است و ابتدا با این تفکر شروع به نواختن می کند و سپس متناسب با حال و هوای قطعه از سازبندی های مدرن نیز بهره می گیرد. از نظر عموم مردم او یک سنت شکن است که سعی دارد موسیقی ردیف یا دستگاهی را به سمت مدرنیته پیش ببرد. موسیقی پورناظری از ترکیبی جدید حاصل می شود، فکر، ایده، زمان همه و همه باید در اختیار باشد تا یک اثر هنری بتواند نو شود البته در کنار همه ی این ها سهراب پورناظری می گوید نباید از او همیشه انتظار یک قطعه ی جدید و نو داشت چرا که حال و هوای ساخت هر قطعه به خیلی از فاکتورها بستگی دارد. او موسیقی ایرانی را یک طغیان از وجود هنرمند می داند، یک کار هنری دو نفره می تواند توسط دو هنرمند متوسط یک اثر بیاد ماندی را ایجاد کند همین شوق هنری را در جامعه بوجود می آورد.
حفظ نجابت و فروتنی نزد سهراب پورناظری یکی از شاخصه هایی است که او را از بسیاری هنرمندان متمایز می کند، او همراه با مردم و برای مردم می نوازد. او یکی از موسیقی دانانی است که با تعداد زیادی از هم پیشه های خود در خارج از ایران به همکاری پرداخته و کسب تجربه نموده. اما یکی از بهترین همکاری های پورناظری همراهی با همایون شجریان بود که در نهایت به ساخت قطعه هایی محبوب و گوش نواز شد. علاوه بر همه ی این کارهای فاخر او هیچگاه موزیسینی پر کار نبوده و همیشه بهترین کارهای خود را سر فرصت ارائه داده است. گروه شمس که یکی از سکوهای پرتاب پورناظری بود در چند وقت اخیر با کم کاری مواجه شده ولی به همین زودی ها با یک شمایل متفاوت و قدرتمند تر از گذشته پا به عرصه خواهد گذاشت.
او با ورود به دنیای هنر یک نقشه ی راه را برای خود ترسیم کرده و سعی دارد پله پله به همه ی آن ها برسد، بیشترین سعی و تلاش او بر این اساس بوده که با تلفیق و ایده های جدید یک موسیقی تازه را بر مبنای دستگاه های سنتی ایرانی تولید کند. او به ساز این اجازه را می دهد که مسیر را برایش روشن کند و با اتفاقی ترین احوالات او را به پیش ببرد چرا که معتقد است هیچ اثر هنری به زور به گوش هیچ شنونده ای نخواهد نشست. او در نواختن ساز تنبور از تکنیک هایی ابداعی استفاده کرد که هیچگاه در نواختن تنبور مورد تایید نبود ولی با همین شکستن چهار چوب ها توانست تجربیات جدیدی برای ساخت موسیقی بدست آورد. موسیقی جز عامیانه ترین راه های ارتباط با مردم است، او سعی می کند با اثرهای خود یک حادثه ی ماندگار را در جهان پیرامون خود بجای بگذارد. او با ادغام سازهای غربی و ایرانی در تلاش است علاقمندان به موسیقی ایرانی را بیشتر به گوش دادن ترغیب کند با اینکه معتقد از موفقیت در این راه فقط به صبر و زمان نیاز دارد. او با ابداع نوعی جدید از نواختن ساز تنبور سعی دارد پیشینه ی خود و پدرش را همراه با تکنیک های جدید در اختیار شاگردان و علاقمندانش قرار دهد.
