تحقیق‌ها نشان داده که انسان می‌تواند سه دقیقه بدون هوا، سه روز بدون آب، سه هفته بدون غذا و سه ماه بدون دوست و همراه دوام بیاورد. چه درست باشد چه نباشد، واضح است که مردم به یکدیگر نیاز دارند. حالا که در قرنطینه، تک و تنها هستیم، بیشتر این مسئله را درک می‌کنیم. با یوکن همراه باشید.
بعد از ماه‌ها قرنطینه و قوانین ماندن در خانه، برخی متخصصان نگران افزایش شمار افرادی هستند که احساس تنهایی می‌کنند، به خصوص جوانان و افراد مسن. اما خب ما انسان‌ها سرسخت هستیم و می‌توانیم به روش‌های گوناگونی با تنهایی مبارزه کنیم.
جولیان هولت لانستاد (Julianne Holt-Lunstad)، استاد روانشناسی و علوم اعصاب در دانشگاه بریگام یانگ (Brigham Young University) می‌گوید:
در این پاندمیک، راه‌هایی وجود دارد که ما می‌توانیم آن حس همبستگی را افزایش دهیم و سعی کنیم این احساس تنهایی را به روش‌هایی که می‌تواینم از راه دور انجام دهیم، کاهش دهیم. یکی از چیزهایی که تحقیقات نشان داده است، این است که حمایت اجتماعی، آن هم در موقعیت‌های استرس‌زا، بسیار مفید است.
تنهایی، چیزی فراتر از بی‌کس بودن است
به گفته‌ی دکتر هولت لانستاد، تنهایی یک احساس پیچیده است. شما می‌توانید هم در خلوت خود احساس تنهایی کنید و هم در یک اتاق شلوغ. در ضمن، میزان ارتباطاتی که هر شخص نیاز دارد، با دیگری متفاوت است. او همچین گفت که یک روش مفید برای فکر کردن به تنهایی، تفاوت بین مقدار ارتباطات لازم هر فرد با مقدار ارتباطاتی است که دریافت می‌کند.
تنهایی احساسی ذهنی است، اما محققان در مغز سیگنال‌هایی یافتند که دقیقا همان قدر که نیاز به خورد و خوراک دارد، نیاز به تعاملات اجتماعی نیز دارد. در مطالعه‌ای که در ماه نوامبر منتشر شد، دانشمندان شرکت‌کنندگان را از برقراری ارتباط با افراد دیگر محروم کردند و سپس مغزشان را بررسی کردند. بعد از ده ساعت تنهایی در آزمایشگاهی که می‌شد در آن کتاب خواند و نقاشی کرد اما خبری از تلفن و کامپیوتر نبود، مردم به شدت احساس تنهایی کردند و مشتاق تعاملات اجتماعی بودند. هنگامی که به آنها عکس‌هایی از افرادی که با یکدیگر یک‌جا جمع شده بودند نشان دادند، اسکن‌های مغزی نشان داد که مغز این افراد دقیقا طوری فعال شد که انگار یک فرد روزه‌دار بعد از ده روز به عکس غذا نگاه کرده باشد.
لیویا تومووا (Livia Tomova)، یک متخصص اعصاب شناختی در دانشگاه کمبریج (University of Cambridge) بریتانیا و یکی از نویسندگان این تحقیق، گفت:
مغز همه‌ی مردمی که در آزمایشگاه بودند، همین‌گونه بود. تعاملات اجتماعی، فقط برای سرگرمی یا آرامش نیست، بلکه برای زندگی ما، امری حیاتی است.
بدون ارتباطات اجتماعی، مردم اغلب افسرده می‌شوند و کم‌کم احساس تنهایی می‌کنند. همین تنهایی مزمن نیز گاهی به بیماری‌های قلبی، آلزایمر، خودکشی و حتی مرگ ختم می‌شود.
یک دوست پیدا کنید
اگر تنهایی در فعالیت‌های روزانه‌ی شما اختلال ایجاد کرده یا اگر به خودکشی فکر می‌کنید، از یک فرد وارد کمک بخواهید. مراکز ملی پیش‌گیری از خودکشی، به شما به طور محرمانه کمک می‌کند و بسیاری از پزشکان هم در این شرایط، ویزیت‌های مجازی ارائه می‌دهند. اما اگر احساس تنهایی‌تان شدید نیست، ده‌ها استراتژی برای کاهش تنهایی وجود دارد که حتی در این پاندمیک هم کارساز است.
آشکارترین راه، حمایت گرفتن از دوستان است. مطالعات نشان داده افرادی که روابط اجتماعی قوی‌ای دارند، نسبت به کسانی که ارتباطات ضعیفی دارند، زندگی طولانی‌تری دارند. دکتر هولت لانستاد اعتقاد دارد که وقتی می‌دانیم کسی در انتظار ماست و پشت ما ایستاده است، استرسمان کاهش می‌یابد. در یک تحقیق کوچک، سوژه‌ها باید یک کار پر استرس انجام می‌دادند (باید یک سخنرانی می‌کردند و دیگران هم آن سخنرانی را ثبت کرده و قضاوت می‌کردند)، آن هم در حالی که باید با فکر کردن به یک دوست خوب، ضربان قلب و فشار خون را ثابت نگه می‌داشتند.
حالا که محدودیت‌های اجتماعی داریم، می‌توانیم با زنگ زدن، پیام دادن و احوال پرسیدن، هدیه دادن و حتی از دور دست تکان دادن، به فکر یکدیگر باشیم. دکتر هولت می‌گوید:
با حمایت از دیگران، می‌توانیم حس معنا و هدف را تقویت کنیم و به نوبه‌ی خود، تنهایی دیگران را کمتر کنیم.
زمانی که به دنبال ارتباطات هستید، دوستان یا اعضای خانواده‌ای را پیدا کنید که به شما حس خوبی می‌دهند. برخی تحقیقات نشان داده‌اند که افرادی که دوستانشان افراد خیانتکار، دروغگو، رفیق نیمه‌راه یا همیشه عصبانی و در حال جروبحث بوده‌اند و به آنها احساسات منفی می‌دادند، احساس استرس بیشتری می‌کردند. این یعنی تماس با یک دوست نزدیک، خیلی بیشتر به شما کمک می‌کند تا تماس با یک هم‌دانشگاهی.
برت اوچینو (Bert Uchino)، استاد روانشناسی دانشگاه یوتا (Utah) در شهر سالت لیک (Salt Lake City) گفت:
فقط افزایش ارتباطات کافی نیست. شما باید با کسانی ارتباط برقرار کنید که برایتان مهم‌اند و به شما احساس مثبت می‌دهند. به نظر من، این‌ها ارتباطاتی هستند که واقعا به مردم کمک می‌کنند.
به یک غریبه کمک کنید
الان زمان خوبی برای کمک به همسایگانتان است. مثلا با استفاده از اپلیکیشن نِکست‌دور (NextDoor)، می‌توانیم به اطرافیانمان، کمک‌های کوچکی مانند رساندن وسایل از سوپرمارکت، صحبت کردن کنار پرچین یا کمک به هم محله‌ای‌های خود در تمیز کردن محله برسانیم. دکتر هولت و همکارانش دریافتند که آمار تنهایی از 10 درصد مردم به 5 درصد در افرادی که چنین کارهایی را انجام دادند، کاهش یافت.
تحقیقات نشان می‌دهد که شما حتی لازم نیست افرادی که به آنها کمک می‌کنید را بشناسید. دکتر اوچینو می‌گوید که کمک به خیریه‌ها خودش یک کار خوب است. محققان در یک سری آزمایش‌ها دریافتند که افرادی که به دیگران پول می‌دهند، شادتر از آنهایی هستند که پولشان را فقط صرف خودشان می‌کنند.
اما بخشش زیاد هم می‌تواند زیان‌آور باشد. در عوض، سرگرمی‌هایی مانند آشپزی، باغبانی، خاطره‌نویسی یا حتی گوش دادن به موسیقی را امتحان کنید. هنرهای خلاقانه نیز می‌تواند تنهایی را کاهش دهد. با اینکه در حال حاضر نمی‌توانید در یک گروه سرود بخوانید، می‌توانید روی بالکن بخوانید، یا حتی در گروه‌های سرود مجازی شرکت کنید.
زندگی واقعی را دریابید
تنهایی می‌تواند به سراغ هر سنی برود، اما جوانان به دلیل فشار فعالیت‌های لغو شده و دور ماندن از اجتماع، بیشتر دچار حس تنهایی می‌شوند. در تحقیقی که در ماه اکتبر توسط انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شد، حدودا 73 درصد از بزرگسالان نسل زد (Generation Z) (نسلی متعلق به اواسط دههٔ 1990 تا اوایل 2010 هستند)، احساس تنهایی می‌کنند.
با اینکه در دوران قرنطینه تماس‌های ویدیویی گروهی و گفتگو در رسانه های اجتماعی ، جزئی از زندگی بسیاری از مردم شده است، ما هنوز نمی‌دانیم که تاثیر ارتباطات مجازی بر تنهایی چگونه است. تحقیق سال 2012 نشان داد که مکالمات تلفنی یا شخصی بین مادران و دختران، بر خلاف پیامک، منجر به تغییرات هورمونی و کاهش استرس شد. به یاد داشته باشید که استفاده‌ی زیاد از رسانه‌های اجتماعی، با احساس تنهایی بیشتر، ارتباط مستقیم دارد.
این ارتباطات برای جوانان که قبلا به شکل دیجیتالی ارتباط مانند پیامک عادت داشتند، ممکن است تبدیل به یک جایگزین همیشگی شود. دکتر تومووا افزود:
برخی ارتباطات مجازی، به مردم کمک می‌کند تا احساس بهتری داشته باشند. ما هنوز چیز زیادی در این باره نمی‌دانیم.
متاسفانه در حال حاضر، بسیاری از مردم در انتظار واقعیت‌های سخت‌تری هستند؛ از جمله هنری (Henry) نود و شش ساله، یکی از ساکنان «گرند اوکز» (Grand Oaks) که در واشنگتن زندگی می‌کند. در ابتدا همه چیز خوب پیش می‌رفت و او منتظر بود که کرونا به پایان برسد. اما ناگهان تابستان امسال، صمیمی‌ترین دوستش به دلیل یک بیماری (که کوید-19 نبود)، فوت کرد.
حالا هنری (که به دلیل شغلی که در دولت دارد، نمی‌خواست نام خانوادگی‌اش منتشر شود)، احساس تنهایی و بی‌کسی می‌کند. نزدیک‌ترین خویشاوندان و دوستان او در انگلستان و دیگر بخش‌های ایالات‌متحده زندگی می‌کنند و به علت این پاندمیک، نمی‌توانند به دیدارش بروند.
او برای اینکه تعاملات اجتماعی‌اش را حفظ کند، از گوشی خود استفاده می‌کند و گه‌گاهی به خیابان‌ها می‌رود و با افراد غریبه گفتگو می‌کند. او گفت:
ای کاش با چند نفر دیگر هم صمیمی بودم. نمی‌شود از قرنطینه فرار کنیم، پس باید بسوزیم و بسازیم. من هم دارم همین کار را می‌کنم.
منبع: NyTimes
