سِر وینستون لئونارد اسپنسر چرچیل (Sir Winston Leonard Spencer-Churchill) سیاستمدار و نویسنده بریتانیایی بود که بین سال‌های 1940 تا 1945، یعنی در طول جنگ جهانی دوم، و بار دیگر بین سال‌های 1951 تا 1955 نخست‌وزیر بریتانیا بود. او افسر ارتش بریتانیا نیز بود. چرچیل جایزه نوبل ادبیات را در سال 1953 به‌خاطر نوشته‌هایش دریافت کرد. مجله تایم در سال 1949 وینستون چرچیل را به‌عنوان «مرد نیمه اول قرن بیستم» انتخاب کرد. چرچیل در میان عامه مردم مظهر زیرکی و نیرنگ است. چرچیل سال 1940 نیز به‌عنوان مرد سال تایم انتخاب شده بود. با یوکن همراه باشید.
چرچیل ، در 30 نوامبر 1874 در «بلنهایم پالاس» در آکسفوردشر انگلستان در خانواده معروفِ «اسپنسر» به دنیا آمد. او ابتدا به مدرسه «هارو» و پس از آن به «مدرسه نظامی سلطنتی سندهرست» ملحق شد. در سال 1893 به ارتش بریتانیا پیوست و در 1898 به‌عنوان افسر ارتش در جنگی در سودان شرکت کرد. در سال 1899 ارتش را به قصد انجام فعالیت‌های سیاسی ترک کرد ولی قبل از آن به‌عنوان روزنامه‌نگار به آفریقای جنوبی که در آن «جنگ دوم بوئر» در جریان بود رفت. در آنجا توسط بوئرها به‌عنوان اسیر جنگی دستگیر و زندانی شد، ولی چرچیل توانست از آنجا فرار کند.
وینستون چرچیل در سال 1900 به‌عنوان عضو حزب محافظه کار وارد پارلمان اولدهام شد ولی بعد از مدتی از حزب جدا شد و در سال 1904 به حزب لیبرال پیوست. چرچیل از مخالفان سیاست‌های خلع سلاح داوطلبانه بود و همچنین از سیاست بریتانیا و فرانسه در مقابل زیاده خواهی‌های هیتلر انتقاد می‌کرد. با شکست سیاست ، زیر پا گذاشته شدن توافقنامه مونیخ، شروع جنگ جهانی دوم و حمله آلمان به بلژیک و هلند و فرانسه، در ماه می 1940 «نویل چمبرلن» از سمت نخست‌وزیری کناره گرفت و وینستون چرچیل در 65سالگی در جای او به‌عنوان نخست‌وزیر و وزیر دفاع قرار گرفت.
در زمان جنگ جهانی دوم همزمان با پادشاهی جرج ششم، نخست‌وزیری بریتانیا در دست وینستون چرچیل بود. او در طول جنگ به برقراری روابط قوی با رئیس‌جمهور آمریکا، فرانکلین روزولت پرداخت. چرچیل قدرت را در انتخابات بعد از جنگ در سال 1945 از دست داد، با این حال رهبر اپوزیسیون باقی ماند. در مقابل زیاده خواهی استالین پس از جنگ جهانی دوم و اشغال نظامی و تشکیل دولت‌های استبدادی دست نشانده شوروی در اروپای شرقی، چرچیل اروپا و آمریکا را به اتحاد در مقابل کمونیسم تشویق کرد. چرچیل دوباره در سال 1951 به‌عنوان نخست‌وزیر انتخاب شد و در سال 1955 برکنار شد. با این حال تا اواخر عمر عضو پارلمان بریتانیا باقی ماند؛ و همچنین عنوان پدر مجلس را در اختیار داشت. از گرایش‌های سیاسی او می‌توان به مخالفت او با اعطای استقلال به هند اشاره کرد.
چرچیل در دنیای سیاست بریتانیا نقش بزرگی به عهده داشت، چراکه نقش و دخالت سلطنت را در سیاست بریتانیا به تدریج تقلیل داد و تأثیرات این عملکرد از دوران ملکه ویکتوریا تا ملکه الیزابت دوم به چشم می‌خورد.
وینستون چرچیل در طول مدت خدمت سیاسی و فعالیتش به‌عنوان نویسنده افتخارات زیادی کسب کرده‌است. او جایزه نوبل ادبی سال 1953 را به‌خاطر «چیره‌دستی‌اش در توصیف وقایع تاریخی و زندگی‌نامه‌ای و نیز فصاحت بیانش در دفاع از آرمان‌های والای انسانی» برد.
چرچیل در 9 آوریل 1963 با درخواست ریاست جمهور آمریکا، جان اف. کندی، و با تصویب کنگره آمریکا به‌عنوان «اولین شهروند افتخاری ایالات متحده آمریکا» انتخاب شد؛ ولی به دلیل ناتوانی جسمی در مراسم کاخ سفید حاضر نشد و پسر و نوه او این افتخار را برای او دریافت کردند.
مردم بریتانیا در رأی‌گیری نوامبر 2002 بی‌بی‌سی، سر وینستون چرچیل را به‌عنوان «بزرگ‌ترین بریتانیایی تمام تاریخ» انتخاب کردند.
وینستون چرچیل در آغاز ژانویه سال 1965 سرما خورد و بستری شد. در 15 ژانویه دچار خونریزی مغزی شد، سکته مغزی کرد و به کما رفت. در صبح یکشنبه 24 ژانویه 1965 بعد از 10 روز نگرانی عمومی از وضعیت سلامتی‌اش، بر اثر سکته مغزی در سن 90 سالگی در شهر لندن درگذشت.
به دستور ملکه الیزابت دوم، جسد او برای سه روز در دید عموم گذاشته شد و سپس مراسم تشییع رسمی در کلیسای سینت پال برگزار شد. این نخستین مراسم رسمی از سال 1914 در بریتانیا بود که برای فردی خارج از خاندان سلطنتی انجام می‌شد. این مراسم همچنین بزرگ‌ترین مراسم از این دست در بریتانیا بود، به‌طوری‌که افرادی از بیش از صد کشور جهان، شامل افرادی چون رئیس‌جمهور فرانسه، شارل دوگل، و رئیس‌جمهور آمریکا، دوایت آیزنهاور، در آن حضور یافتند. چرچیل پس از تشییع رسمی در یکی از گورستان‌های وابسته به کلیسای «بلادون» در «آکسفوردشایر» که پدر و مادرش در آنجا دفن بودند، کنار کاخ بلنهایم به خاک سپرده شد.
