جان فیتزجرالد کِنِدی (John Fitzgerald Kennedy) زاده 22 می 1917، سی‌وپنجمین رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا بود. او از سال 1961 تا زمان به قتل رسیدنش در 1963 ریاست جمهور آمریکا را برعهده داشت. در طول جنگ جهانی دوم در اقیانوس آرام ناوبان بود و به خاطر شجاعت در جان سربازانش مدال گرفت. کندی هنگام آغاز ریاست جمهوری 43 سال داشت از اینرو جوان‌ترین رئیس جمهور آمریکاست. با یوکن همراه باشید.

از اتفاقات مهمی که در طول ریاست جمهوری او افتاد می‌توان به
تهاجم ناموفق به خلیج خوکها،
بحران موشکی کوبا،
ساخته شدن دیوار برلین،
آغاز مسابقه فضایی،
 اولین اتفاقات جنگ ویتنام
و جنبش حقوق مدنی آمریکا اشاره کرد.
کندی رکوردهای دیگری نیز دارد
او تنها کاتولیک رومی است که به ریاست جمهوری رسیده،
اولین رئیس جمهور آمریکا که متولد قرن بیستم بود.
آخرین رئیس جمهوری که در طول دوره‌اش به قتل رسید.
آخرین کاندید حزب دموکرات از شمال آمریکا که به ریاست جمهوری رسید
و آخرین کسی که همگام انتخاب شدن عضو مجلس سنا بود.

تولد، کودکی و تحصیلات اولیه:

کندی در بروکلین کندی در بروکلاین از ایالت ماساچوست به دنیا آمد. والدین او جوزف پ. کندی و رز فیتزجرالد بودند. بعدها فاش شد کندی در جوانی از یک بیماری کمیاب به نام «آدیسون» رنج می‌برده‌است. این بیماری و دیگر بیماری‌های او در زمان زندگی‌اش از عموم پنهان نگاه داشته می‌شد.
کندی در یکی از مهم‌ترین مدارس آمریکا، مدرسه «چوآته» درکانکتیکات، تحصیلاتش را انجام داد و در سال 1935 فارغ‌التحصیل شد. قبل از ثبت نام در کالج او یک سال را در لندن و در «مدرسه اقتصاد لندن» دوره‌ای در اقتصاد سیاسی زیر نظر پروفسور «هارولد لاسکی» گذراند. در پاییز 1935 او به دانشگاه پرینستون رفت اما به علت بیماری یرقان مجبور به ترک آنجا شد. پاییز سال بعد او به کالج هاروارد رفت. او در خلال مدتی که در هاروارد درس می‌خواند دو بار به اروپا و بریتانیا رفت. در این مدت پدر او سفیر آمریکا در بریتانیای کبیر بود.

در 1938، کندی پایان‌نامه خود تحت عنوان «چرا انگلستان خوابید؟» را نوشت. این اثر در مورد نقش انگلستان در توافق‌نامه مونیخ بود. او در ژوئن 1940 با نشان «کام لائود» و لیسانس مسائل بین‌الملل از هاروارد فارغ‌التحصیل شد. در همین سال پایان‌نامه او به عنوان کتاب انتشار یافت و از پرفروش‌ترین کتاب‌های سال شد.

خدمت نظامی

در بهار 1941، کندی برای ارتش آمریکا داوطلب شد، اما تقاضای او به علت مشکلات پزشکی‌اش رد شد؛ اما در سپتامبر همان سال او در نیروی دریایی آمریکا استخدام شد. این استخدام به این علت ممکن شد که کندی از نفوذ مدیر «او ان آی» (دفتر اطلاعات نیروی دریایی) که زمانی کارمند جوزف کندی در سفارت بود، استفاده کرد. او در این دوران با درجه سربازی در دفتری خدمت می‌کرد که کارش تهیه اطلاعات برای دبیرخانه نیروی دریایی بود. در همین زمان بود که پرل هاربر مورد حمله قرار گرفت.
کندی ابتدا دوره‌هایی در مدرسه آموزشی دفترداران ذخیره نیروی دریایی و مرکز آموزشی اسکادران قایق‌های «پی تی» گذراند و پس از آن به پاناما و جبهه اقیانوس آرام در جنگ اعزام شد. او در جبهه اقیانوس آرام در چندین نبرد شرکت کرد، به درجه ستوانی رسید و فرماندهی یک قایق پی تی را در دست داشت.
او در زمان خدمت در جنگ جهانی دوم همچنین نشان‌های «قلب ارغوانی»، «مدال کمپین آسیا-اقیانوس آرام» و «مدال پیروزی جنگ جهانی دوم» را کسب کرد. او در اوایل سال 1945، چند ماه پیش از تسلیم ژاپن از خدمت مرخص شد.

آغاز فعالیت سیاسی

پس از جنگ جهانی دوم کندی وارد جهان سیاست شد. این تا حدودی به علت پر کردن جای خالی برادرش، «جوزف پ. کندی پسر» بود که علی‌رغم امیدهای زیادی که خانواده به او بسته بود، در جنگ کشته شد. در 1946، «جیمز مایکل کورلی» نماینده مجلس منطقه‌ای که کندی در آن زندگی می‌کرد و جوی شدیداً طرفدار حزب دموکرات داشت، شهردار بوستون شد و از نمایندگی استعفا داد. کندی خود را کاندید مجلس کرد و با اختلاف زیادی رقیبش از حزب دمکرات را مغلوب کرد.

کندی در 12 سپتامبر 1953 با «ژاکلین لی بویر» ازدواج کرد. او در دو سال اول ازدواجش عمل‌های نخاعی بسیاری انجام داد و بارها به مرگ نزدیک شد و معمولاً در سنا حاضر نمی‌شد. در این دوره او کتابی تاریخی به نگارش درآورد که در سال 1957 جایزه پولیتزر را به خاطر آن دریافت کرد.

دوره سناتوری در دهه 50 میلادی

کندی از 1953 تا 1960 به مدت هفت سال سناتور بود.
در سال 1952، کندی با شعار «کندی بیشتر به ماساچوست خدمت خواهد کرد» خود را کاندید سنا کرد. او با حدود 70 هزار رأی بیشتر بر «هنری کابوت لودج پسر»، کاندید حزب جمهوری‌خواه، پیروز شد و به سنا راه یافت.
در 1956 کندی در مجمع ملی حزب دموکرات خود را کاندید نیابت ریاست جمهوری کرد، اما شکست خورد و به‌جای او سناتور ایالت تنسی، «استس کفائور»، انتخاب شد؛ اما تلاش‌های انتخاباتی او برای گرفتن این مقام باعث افزایش شهرتش در درون حزب گردید.

انتخابات ریاست جمهوری 1960

در 1960، کندی اعلام کرد که قصد دارد برای ریاست جمهوری آمریکا کاندید شود. در انتخابات اولیه درون‌حزبی او رقبایی چون سناتور هیوبرت هامفری از مینه سوتا، سناتور لیندون ب. جانسون از تکزاس و «آدلای استیونسون»، کاندید حزب دموکرات در انتخابات 1952 و 1956 را در مقابل خود می‌دید.

در 13 ژوئیه 1960 حزب دموکرات رسماً اعلام کرد که کندی کاندید ریاست جمهوری این حزب است.
در سپتامبر و اکتبر کندی به همراه کاندیدای حزب جمهوری‌خواه، ریچارد نیکسون که پیش‌تر سمت معاون آیزنهاور را داشت، مناظراتی تلویزیونی برگزار کرد که اولین مناظرات تلویزیونی ریاست جمهوری در تاریخ آمریکا بودند. معروف است که نیکسون در این مباحثات عصبی و خیس عرق بود درحالی‌که کندی آرام و بامتانت بود و همین از عوامل پیروزی او شد. این مناظرات تلویزیونی نقطه مهمی در تاریخ سیاسی آمریکا هستند زیرا از این به بعد بود که تلویزیون نقش مهمی در سیاست‌بازی کرد و جلوه خوب مقابل دوربین از ملزومات کاندیداهای ریاست جمهوری شد. در انتخابات نهایی در 8 نوامبر 1960، کندی در جدالی بسیار نزدیک، نیکسون را مغلوب کرد.

ریاست جمهوری

کندی در 20 ژانویه 1961، به‌عنوان سی و پنجمین رئیس‌جمهور آمریکا سوگند یادکرد. او در سخنرانی افتتاحیه معروفش از آمریکایی‌ها خواست که شهروندانی فعال باشد. او گفت: «نپرسید کشورتان چه می‌تواند برای شما بکند، بلکه بپرسید شما چه می‌توانید برای کشورتان بکنید». او همچنین از ملل دنیا خواست که به هم بپیوندند تا با «دشمنان مشترک انسان: استبداد، فقر، بیماری و خود جنگ» بجنگند.

سیاست‌های خارجی

در 17 آوریل 1961، کندی دستور حمله به کوبا به‌منظور براندازی حکومت کاسترو را صادر کرد که موفقیت‌آمیز نبود.
در 13 اوت 1961، دولت آلمان شرقی شروع به ساختن دیوار برلین و جدایی برلین شرقی از قسمت غربی این شهر کرد. این امر به علت حضور نظامی آمریکا در برلین غربی بود. کندی مدعی شد که این برخلاف توافقات «چهار قدرت» است ولی بااین‌حال جلوی احداث و پیشروی آن تا طول 155 کیلومتری را نگرفت و مخالفتی جدی با این قضیه نکرد.
بحران موشکی کوبا در 14 اکتبر 1962 شروع شد. این بحران وقتی شروع شد که هواپیماهای جاسوسی آمریکایی از پایگاه‌های موشک‌های هسته‌ای میان‌برد شوروی در کوبا تصاویری تهیه کردند که استقرار موشک‌های شوروی در کوبا را مشخص می‌نمود. کندی در مقابل دوراهی مهمی قرارگرفته بود. اگر آمریکا به این پایگاه‌ها حمله می‌کرد جنگ جهانی هسته‌ای با شوروی به‌سادگی آغاز می‌شد و اگر دست به هیچ اقدامی نمی‌زد باید خطر وجود سلاح‌های هسته‌ای در چند کیلومتری خودش را می‌پذیرفت. کندی با اعلام این‌که «آنانی که انقلاب صلح‌آمیز را غیرممکن کنند، انقلاب خشونت‌آمیز را گریزناپذیر می‌کنند» با کمونیسم در آمریکای لاتین مبارزه می‌کرد. او «اتحاد برای پیشروی» را تأسیس کرد و کمک‌های مالی بسیاری به کشورهای آمریکای لاتین داد تا از انقلاب‌های کمونیستی در آن‌ها جلوگیری کند.
مثال دیگری از باور ظاهری کندی به قدرت غیرنظامی برای پیشرفت جهان تأسیس «نیروهای صلح» بود. در این برنامه که تا به امروز نیز ادامه دارد، آمریکایی‌های داوطلب به ملل درحال‌توسعه جهان در اموری چون تحصیلات، کشاورزی، پزشکی و ساخت‌وساز کمک می‌کردند.

کندی همچنین پیشنهاددهنده اصلی «معاهده محدودیت آزمایش» را داشت که طبق آن آزمایش اتمی در زمین، در اتمسفر و زیر آب ممنوع بود و تنها آزمایش‌های زیرزمینی مجاز شمرده می‌شدند. آمریکا، بریتانیا و شوروی هر سه این معاهده را امضا کردند و در اوت 1963 کندی آن را به قانون رسمی تبدیل کرد. او این معاهده را از بزرگ‌ترین دستاوردهای دوران خود می‌دانست.

حمایت از برنامه‌های فضایی

کندی مصمم بود که آمریکا باید در مسابقه فضایی پیروز باشد. اتحاد شوروی در دانش فضایی از آمریکا جلوتر بود و کندی دریافت که آمریکا نمی‌تواند به‌پای شوروی برسد. او در سخنرانی در دانشگاه رایس در 1962 گفت: «هیچ ملتی که انتظار رهبری ملل دیگر را داشته باشد نمی‌تواند از این مسابقه فضایی عقب بماند» و «ما می‌خواهیم در این دهه به ماه برویم و این‌ها، نه به خاطر این‌که این‌ها کارهای آسانی هستند که به این خاطر که کارهایی سخت هستند!».
کندی از کنگره خواست که بودجه‌ای به ارزش بیش از 2 میلیارد دلار را برای پروژه آپولو تصویب کند. هدف این پروژه فرستادن انسان به کره ماه پیش از پایان دهه بود. در 1969، شش سال پس از مرگ کندی و پس از صرف 11 میلیارد دلار، این هدف با قدم گذاشتن نیل آرمسترانگ و باز آلدرین به کره ماه برآورده شد.

زندگی اجتماعی و خانواده

کندی و همسرش «جکی» (ژاکلین) نسبت به رئیس‌جمهوری‌ها و بانوان اول پیشین آمریکا بسیار جوان بودند و در محبوبیت بیشتر به ستاره‌های موسیقی و سینما می‌ماندند تا سیاست‌مداران. مدل‌های لباس آنان همه‌جا استفاده می‌شد و نشریات عامه‌پسند از عکس‌های آنان پر بود.
کندی فضا و محیط کاخ سفید را عوض کرد. او باور داشت که کاخ سفید باید مکانی برای جشن گرفتن تاریخ، فرهنگ و دستاوردهای آمریکا باشد و هنرمندان، نقاشان، نویسنده‌ها، دانشمندان، شاعران، موسیقی‌سازان، بازیگرها، برندگان نوبل و ورزشکاران بسیاری را به کاخ سفید دعوت می‌کرد. ژاکلین کندی نیز با تعویض فضای هنری و مبلمان کاخ سفید تقریباً تمام اتاق‌هایش را مجدداً تزئین کرد.

در پشت این ظاهر پر زرق‌وبرق کندی‌ها مشکلات کمی نیز نداشتند و با تراژدی‌های خانوادگی بسیاری روبه‌رو بودند. ژاکلین در 1955 موردی از سقط‌جنین داشت و در 1956 دختر مرده‌ای به دنیا آورد. (این دختر بدون نام بود و در گورستان ملی آرلینگتون در کنار والدینشان به خاک سپرده‌شده اما می‌گویند که کندی‌ها می‌خواستند نام او را «آرابللا» بگذارند). تراژدی دیگر مرگ کودک تازه به دنیا آمده‌شان «پاتریک بویر کندی» در اوت 1963 بود.

قتل کندی

کندی در روز جمعه 22 نوامبر 1963 در ساعت 12: 30 بعدازظهر در دالاس، تگزاس به قتل رسید. «لی هاروی اسوالد» در ساعت 7 بعدازظهر همان روز به جرم قتل یک مأمور پلیس دالاسی مجرم شناخته شد و در ساعت 11: 30 شب به‌عنوان قاتل رئیس‌جمهور معرفی شد. اسوالد تنها دو روز بعد در ایستگاه پلیس دالاس توسط «جک روبی» به قتل رسید.
بسیاری تا به امروز بر این باورند که این قتل خود یک اقدام مناسب برای جلوگیری از بررسی کامل ماجرای کندی بوده و اینکه به‌احتمال فراوان روبی در ترور کندی دست داشته و درواقع برای پوشش دادن واقعیت ماجرا انجام شده است. در 14 مارس 1967 بدن کندی به قبر و مکان یادبودی همیشگی در گورستان ملی آرلینگتون انتقال داده شد. سفیر سازمان ملل، آدلای استیونسون، اعلام کرد که «همه ما اندوه مرگش را تا روز مرگ خود به همراه خواهیم داشت». کندی به همراه همسر و کودک مرده‌شان به خاک سپرده‌شده و قبر برادرانش رابرت و ادوارد نیز همان نزدیکی‌هاست. قبر او با «شعله جاودان» تزیین‌شده است. کندی پس از مرگ و در 1963 مدال رئیس‌جمهوری آزادی را دریافت کرد و چهره او هنوز زینت‌بخش سکه نیم‌دلاری در آمریکا ضرب می‌شود.