واقعاً تو چه کاری خوبم؟ هدف کارم چیه؟ مطمئنم که گاه‌ و بی‌گاه از این دست سوالا از خودتون می‌کنین. همه‌مون این کار رو می‌کنیم.

طی 30، 40 سال گذشته، با این سؤالات یکی، دوبار تو زندگیمون کلنجار رفتیم. توی مسیر شغلمون و زمانی که تصمیم گرفتیم از انتظارات خونوادمون فرار کنیم.

امروزه دوباره و دوباره و دوباره با اونا مواجه می‌شیم، نه فقط وقتایی که در حال تقلّاییم، به طور متناقض، وقتایی که در حال نتیجه گرفتنیم هم، این اتفاق می‌افته. به خاطر اینکه هرچی بهتر کاری رو انجام بدین، گستره وسیع‌تری از فرصت‌ها رو دارین.

دیگه مجبور به بالارفتن نیستین، دنبال تغییراتین. باید دنبال کاری باشین که علاقه‌تون رو ارضا کنه، بهتون اجازه بده که خودتون رو نشون بدین، یه هدف بزرگتری رو به کار بگیرین.

انجام این کارا کمتر شبیه نردبونه، بیشتر شبیه اثر هنریه.

به خاطر همینه که تو تحقیق و کارم به رهبرا کمک می‌کنم که پیشرفت کنن.

به مردم توصیه می‌کنم که به شغلشون بیشتر مثل هنرمندا فکر کنن.

بخش اول، ساختنِ فونداسیونِ تخصصه. اگه مهارتِ کارکردن با قلم‌مو رو نداشته باشین، نمی‌تونین مثل پیکاسو بشید.

لازم نیست که توی رشته‌تون علامه‌یِ دَهر باشین، ولی تو دانش کاربردیِ کاری که می‌خواید واردش بشید نیاز به تواناییِ برقراریِ ارتباط، انگیزه دادن به تیمتون و ساختنِ شبکه‌ای از حامیان ابتکارتون دارین.

مهارت لازمه، ولی کافی نیست.

هنرمندا از مهارتشون برای ابراز کردنِ چیزی که به عمق وجود افراد نفوذ کنه و تو مخاطب طنین انداز بشه استفاده می‌کنن.

در واقع اونا نقاشی و مجسمه و موسیقی رو نمی‌سازن، معنا رو می‌سازن.

تو کسب و کار معنیش اینه که قادر باشین تا بدونین و نشون بدین که چرا کاری که انجام می‌دین برای خودتون و دیگران مهمه، چه تغییری ایجاد می‌کنه؟

و البته قرار دادنِ خودتون تو چنین وضعیتی می‌تونه ترسناک باشه، به همین خاطره که باید مثل هر هنرمندی شجاعت داشته باشین.

تخصص، معنا و شجاعت چیزایی هستن که دنبال کردنشون سخته، به همین دلیله که هنرمندا دور هم جمع می‌شن. تا به هم یاد بدن، رو هم تأثیر بذارن و از هم حمایت کنن. با یوکن همراه باشید.